ΓΟΝΕΙΣ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΡΑΚΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ : Ημέρα μνήμης της Αντίστασης των Ελλήνων κατά του ναζισμού, του φασισμού και της ανελευθερίας.

Την Παρασκευή 25/10/2013 πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας από τα παιδιά μας σε συνεργασία με τους δασκάλους τους ημέρα μνήμης και χρέους όλων μας της αντίστασης των Ελλήνων κατά του ναζισμού, του φασισμού και της ανελευθερίας. Μια εκδήλωση με ουσιαστικό περιεχόμενο, με αλήθειες που ήταν διδακτική για όλους μας. Εμείς οι γονείς αισθανόμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και για τους δασκάλους τους.

Τα παιδιά έπαιξαν τα μονόπρακτα : του Μπέρτολτ Μπρεχτ « Ο σπιούνος » και της Άντας Καψούρη « Με λένε Ελευθερία»

Το τελευταίο το θεωρούμε υποχρέωση μας για το αναρτήσουμε στο ιστολόγιο μας για να το διαβάσουμε όλοι και να ευχαριστήσουμε έναν νέο άνθρωπο, την Άντα, για το καταπληκτικό και επίκαιρο διήγημα που έγραψε.

Με λένε Ελευθερία….

-«Πέρασε, κάθισε εκεί», είπε κοφτά εξεταστής. «Πως λέγεσαι;»

- «Το όνομά μου είναι Σιωπή. Μαζί με το όνομα Βία είναι ένα από τα ωραιότερα ονόματα ανάμεσα στα άλλα που επιτρέπονται στη χώρα μας. Είμαι 16 ετών και έχω αριθμό γεννήσεως 11.467.504», απάντησε αποφασιστικά.

-« Πολύ καλά. Μίλα μας τώρα για της δικές σου πεποιθήσεις και τα πιστεύω του κράτους μας.»

-« Πιστεύω ότι η χώρα μου είναι η καλύτερη στον κόσμο. Σύμφωνα άλλωστε και με τα Μ.Μ.Ε. είμαστε ένα από τα πιο καθαρά και οργανωμένα κράτη. Ξένοι δεν υπάρχουν ανάμεσά μας. Δεν έχω δει ποτέ και ούτε φυσικά θέλω. Ιδιαίτερα εκείνοι με διαφορετικό χρώμα είναι κατώτεροι μας, όπως ακριβώς και οι ανάπηροι και οι ομοφυλόφιλοι. Όσον αφορά εμένα, από τα δύο χρώματα που επιτρέπονται στη χώρα μας, προτιμώ το μαύρο και όχι το γκρι. Από τα 11 μου πηγαίνω καθημερινά στη λέσχη της νεολαίας της γειτονιάς μου, όπως πρέπει να κάνει κάθε νέος αυτού του κράτους, ώστε να μαθαίνει την ιστορία μας. Πιστεύω ότι έχω όλα τα εφόδια ενός υποδειγματικού πολίτη.»

5 λεπτά αργότερα η Σιωπή πήρε μια βαθιά ανάσα. Η εξέταση είχε τελειώσει και ένιωθε πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό της. Τα κατάφερε, έγινε υποδειγματικός πολίτης! Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της, είχε μελετήσει σκληρά όλα αυτά τα χρόνια με στόχο αυτή την εξέταση, που θα της επέτρεπε να είναι πλέον ενεργό μέλος του κράτους της. Οι κόποι της είχαν ανταμειφθεί και η χαρά της ήταν τέτοια που ήθελε να τη φωνάξει σε όλους. Επιτάχυνε το βήμα της. Είχε υποσχεθεί στον Φάνη, τον καλύτερό της φίλο, ότι θα τον συναντούσε αμέσως μετά την εξέταση για να του πει πως πήγε. Πόσο θα χαιρόταν με την επιτυχία της! Εκείνος, ένα χρόνο μεγαλύτερος είχε ήδη αποκτήσει το δικαίωμα του υποδειγματικού πολίτη. Μάλιστα ως άνδρας επιτρεπόταν να οπλοφορεί, αφού συμμετείχε ενεργά μαζί με τους άλλους από τη λέσχη τους στη δίωξη του εγκλήματος και στην αντιμετώπιση της προδοσίας απέναντι στο κράτος. Αχ πόσο θα ήθελε και εκείνη να έχει έναν τέτοιο πιο ενεργό ρόλο… Να εφαρμόσει και στην πράξη αυτά που πιστεύει… Σταμάτησε απότομα το βήμα της. Τι αφελής που ήταν! Είχε παρασυρθεί τόσο από τις σκέψεις της που λησμόνησε πως, πριν συναντήσει το Φάνη, έπρεπε να περάσει απ’ το σπίτι. Ήταν παράδοση για κάθε επιτυχόντα να κυκλοφορεί έξω με τη σημαία της χώρας του στο χέρι για μια μέρα, έτσι ώστε όλοι να μάθουν ότι τα κατάφερε..

Μπήκε σαν σίφουνας στο σπίτι. Έψαξε τα συρτάρια και τις ντουλάπες σε κάθε γωνιά… Μα που είχε βάλει τη σημαία αυτή η μητέρα της… Δεν ήθελε να καθυστερήσει άλλο… Δεν τη έβρισκε πουθενά! Ξαφνικά θυμήθηκε.. Στη σοφίτα! Εκεί είχε δει τελευταία φόρα τη σημαία. Ανέβηκε τα σκαλιά όσο πιο γρήγορα μπορούσε και κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος του δωματίου, όπου είχαν στοιβάξει πολλές κούτες. Τράβηξε λίγο πιο έξω τη μεγαλύτερη από αυτές για να μπορεί να ψάξει καλύτερα. Απρόσμενα όμως, αποκαλύφθηκε στο πάτωμα, στο σημείο που ήταν τοποθετημένη η κούτα, ένα χερούλι. Έμεινε να το παρατηρεί για λίγο… «Δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοια», σκέφτηκε και γραπώνοντας τη σημαία από το πάτο της μεγάλης κούτας απομακρύνθηκε βιαστικά. Έκανε μόλις τρία βήματα… Το ήξερε πως η περιέργεια της για το χερούλι δεν θα την άφηνε να ησυχάσει όλη μέρα και δεν ήθελε τίποτα να της αποσπά την προσοχή από τη χαρά της σήμερα… Πλησίασε και πάλι, αυτή τη φορά πιο αποφασιστικά. Τράβηξε το χερούλι με δύναμη και ένα μικρό κομμάτι από το ξύλινο πάτωμα σηκώθηκε, αποκαλύπτοντας μια μικρή τρύπα. Ανυπόμονα, έβαλε τα χέρια της και τράβηξε το περιεχόμενο της. Αντίκρισε ένα άλμπουμ για φωτογραφίες και ένα μαγνητόφωνο με ένα ζευγάρι ακουστικά. «Κοίτα για τι ανοησίες χάνεις το χρόνο σου!», σκέφτηκε αγανακτισμένη…

Άνοιξε πρώτα το άλμπουμ. Στην πρώτη σελίδα ήταν γραμμένα δύο πράγματα. Μία λέξη που δυσκολεύτηκε πολύ να διαβάσει… δεν την είχε συναντήσει ποτέ ξανά! «Ελευθερία», ψέλλισε μετά από αρκετές προσπάθειες να την προφέρει. Αυτό ήταν γραμμένο. Τι να σήμαινε άραγε; Και ακριβώς από κάτω ήταν γραμμένη η ημερομηνία γέννησής της! « Πολύ παράξενο!», σκέφτηκε. Τι δουλειά να είχε η περίεργη λέξη με τη γέννησή της; Γύρισε βιαστικά τη σελίδα. Η πρώτη φωτογραφία που αντίκρισε την άφησε άφωνη. Ήταν η ίδια περίπου δύο ετών, ακουμπισμένη στον κορμό ενός δέντρου, φορώντας ένα κόκκινο φόρεμα! Κόκκινο… πως είναι δυνατόν; Αυτό το απαίσιο χρώμα…. απαγορευόταν στη χώρα της. Κάτω από τη φωτογραφία υπήρχε μια λεζάντα: « Η Ελευθερία στην πρώτη της βόλτα στο πάρκο». Ο γραφικός χαρακτήρας ήταν σίγουρα της μητέρας της. Γύρισε σελίδα. Η επόμενη φωτογραφία την τρόμαξε. Ήταν και πάλι η ίδια με μια σχολική τσάντα στον ώμο και κρατούσε το χέρι από ένα άλλο κοριτσάκι, που ήταν όμως… μαύρο. Άρχισε να θυμώνει! Πως γίνεται οι γονείς της να επέτρεψαν κάτι τέτοιο; Αφού δεν επιτρέπεται η επαφή με ξένους… Είναι προδοσία στη χώρα… Κι όμως στη φωτογραφία τα χαμόγελά τους της φάνηκαν πολύ ζεστά και αληθινά. Η λεζάντα κάτω απ’ τη φωτογραφία έγραφε: « Η Ελευθερία και η φίλη της Σάρα στην πρώτη μέρα του σχολείου.» Γύρισε αγχωμένα τη σελίδα. Σε αυτή τη φωτογραφία υπήρχαν δύο οικογένειες. Η δική της και εκείνη της Σάρας, του κοριτσιού από την προηγούμενη φωτογραφία. Χαμογελούσαν πλατιά όλοι τους, ενώ το τοπίο στο φόντο της φωτογραφίας ήταν μαγευτικό! Δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφα κτίρια και δρόμους πουθενά στη χώρα της… Άραγε είχαν ταξιδέψει κάπου αλλού…; Αφού η χώρα τους ήταν η καλύτερη απ’ όλες… Γιατί της φαίνεται πανέμορφο αυτό που αντικρίζει; Γιατί τα χαμόγελα στην φωτογραφία είναι τα πιο αληθινά που έχει δει ποτέ...; Δεν υπήρχαν άλλες φωτογραφίες… Η Σιωπή ένιωσε χαμένη… Γιατί το κόκκινο στη φωτογραφία, το χαμόγελο της Σάρα και το πανέμορφο τοπίο της προκάλεσαν τόσο δυνατά συναισθήματα; Γιατί ξαφνικά οι απόψεις της φαίνονταν τόσο ευάλωτες… τόσο μικρές; Που πήγε το μίσος της για τα χρώματα, για το ξένο, για το διαφορετικό; Και τι ήταν αυτή η λέξη, η Ελευθερία, που με κάθε ανάγνωση της ξυπνούσε κάτι μέσα της που δε μπορούσε να εξηγήσει…; μια πολύ ξεχασμένη ανάμνηση…; Τρομαγμένη πέταξε το άλμπουμ μακριά της. Έμεινε για 2 λεπτά ακίνητη, μουδιασμένη. Έπειτα, άρπαξε το μαγνητόφωνο, έβαλε τα ακουστικά και πάτησε το κουμπί. Ακούστηκε απόσπασμα από ένα τραγούδι. Ήταν μόνο 40 δευτερόλεπτα κι όμως η ομορφιά του την έκανε να ανατριχιάσει. Όμοια μελωδία δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά. Δεν έμοιαζε καθόλου με τα ανιαρά εμβατήρια του ραδιοφώνου. Ήταν πολύ αληθινή… και ο στίχος ήταν εκείνος που την έκανε να δακρύσει: «Imagine there's no countries. It isn't hard to do. Nothing to kill or die for. And no religion too. Imagine all the people living life in peace. You, you may say I'm a dreamer, but I'm not the only one. I hope someday you'll join us. And the world will be as one». Άκουσε το απόσπασμα πάνω από δέκα φορές. Με κάθε ακρόαση όλα της γίνονταν πιο ξεκάθαρα. Αυτό που ζούσε ήταν ένα ψέμα… Δεν υπήρχαν κατώτεροι και ανώτεροι, μόνο ίσοι. Το διαφορετικό δεν ήταν επικίνδυνο, ήταν απλά μοναδικό. Τα χρώματα ήταν πανέμορφα, όχι απαίσια, απαίσια ήταν το γκρι και το μαύρο. Και ελευθερία… Ελευθερία σήμαινε να αγαπάς, να σέβεσαι, να ταξιδεύεις, να τραγουδάς, να μοιράζεσαι.. Ελευθερία ήταν το όνομά της. Το πραγματικό της όνομα, γι΄ αυτό ήταν γραμμένο σε όλες της λεζάντες, γι αυτό της προκαλούσε τόσο δυνατά συναισθήματα… Δεν την έλεγαν πάντοτε Σιωπή..

Σηκώθηκε απότομα και άρχισε να τρέχει. Όρμησε στο σημείο συνάντησής της με το Φάνη και τον αντίκρισε θυμωμένο με την καθυστέρηση της. Δεν είχε χρόνο να εξηγήσει μόνο σε αυτόν. Έπρεπε να το πει σε όλους, να μάθουν όλοι για το ψέμα που ζουν… και πρώτα οι νέοι, έπρεπε να αρχίσει από τη λέσχη της γειτονιάς της. Τον έπιασε από το χέρι και τον ανάγκασε να τρέχει μαζί της.. «Τι έπαθες; Γιατί κλαις Σιωπή;», ρώτησε τρομαγμένος. Δεν του απάντησε, έπρεπε να φτάσει στο στόχο της. Μπήκαν τρέχοντας στη λέσχη, όπου είχαν μαζευτεί όλοι οι νέοι της γειτονιάς της, όπως κάθε μέρα. Απελευθέρωσε το χέρι του Φάνη, ανέβηκε πάνω σε ένα θρανίο και ζήτησε την προσοχή όλων. Όλα τα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω της. «Ακούστε με», φώναξε. « Όλοι εδώ μέσα ξέρετε πως με λένε Σιωπή. Αλλά αυτό δεν είναι το όνομά μου! Με λένε Ελευθερία! Και σίγουρα όλοι σας κάποτε είχατε διαφορετικά ονόματα. Ζούμε όλοι μας σε ένα ψέμα! Ξέρω ότι μπορεί να σας τρομάζω αλλά σκεφτείτε το καλά! Δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να μας τρομάζει όσον αφορά τους ξένους ή τους διαφορετικούς! Και δεν υπάρχει λόγος να μην φοράμε όλα τα χρώματα! Είναι πανέμορφα! Αν τα αντικρίσετε θα το καταλάβετε… Και η μουσική.. Αν ακούσετε την αληθινή μουσική θα δείτε πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος μας… Και αυτό σημαίνει ελευθερία.. να μπορείς να ακούς μουσική και να δέχεσαι τους άλλους και να αγαπάς δίχως όρους και….» Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της. Ένιωσε ένα τρομερό πόνο στην κοιλιά της. Την έπιασε και τα χέρια της γέμισαν αίμα… Κάποιος την είχε χτυπήσει με κάτι αιχμηρό.. Μάλλον κάποιος που φοβήθηκε αυτά που έλεγε. Έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω χλωμή. Ο Φάνης την πλησίασε έντρομος. « Κρατήσου, μην φύγεις, Σιωπή! Σε παρακαλώ! Δεν μπορώ να καταλάβω όσα λες… Δεν έχω δει ποτέ τα χρώματα, ούτε ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς.. Κι όμως σαν κάτι να ένιωσα με αυτά που περιγράφεις… ίσως δεν έπρεπε να πιστέψουμε σε αυτό τον κόσμο που μας παρουσίασαν.. Ίσως να είμαστε λάθος.. άλλωστε κοίταξε που μας οδήγησαν.. Στο να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον! Γι αυτό σε παρακαλώ μην πεθάνεις… Αν δείξεις το δρόμο ίσως θα ξεφύγουμε από όλο αυτό.. ίσως θα βρούμε έναν νέο κόσμο..». Εκείνη τον κοίταξε και του χαμογέλασε γλυκά. « Ίσως, Φάνη… Ίσως ακόμη να υπάρχει χρόνος… Αν προσπαθήσουμε όλοι, αν αλλάξουμε όλοι.. Και μην ανησυχείς για μένα.. θα είμαι πάντα δίπλα σου, εγώ δεν θα πεθάνω ποτέ. Θα ζω στην καρδιά των ανθρώπων σαν μια μικρή σπίθα, σαν ένα όμορφο χρώμα, σαν μια ελπίδα που περιμένει ανυπόμονα να ξυπνήσει… Γιατί εμένα με λένε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…»